2019
the NOISY IMAGES exhibition at the Rautenstrauch-Joest museum in Cologne with Photoszene Köln
video of the installations NOISY IMAGES and The Recognition Machine (with ICV – Michael Murtaugh)
Troubled Archives are: Antje Van Wichelen, Rokia Bamba, Loes Jacobs, Peggy Pierrot, Brenda Bikoko
On the 2nd of october 1997 De Volkskrant and De Morgen featured an article, “The N***** is in the Shrank”. It was about a San, stolen from his grave by taxidermists in 1832, stuffed and shipped from Africa to Europe with a load of animals. He had been exhibited in Paris and was now on display at the museum Darder in Banyoles near Barcelona. A Haïtian doctor saw him in 1992 and alarmed the international community. lees meer…
Op 2 oktober 1997 stond een artikel in De Volkskrant en De Morgen, “De neger staat in de kast”. Het ging over een bosjesman die in 1832 door taxidermisten uit zijn graf gestolen was, opgezet en verscheept naar Europa. Hij was in Parijs tentoongesteld en stond nu in het museum Darder in Banyoles bij Barcelona. Daar was hij in 1992 opgemerkt door een Haïtiaanse dokter die de internationale gemeenschap alarmeerde.
Throughout the years many of these stories crossed my path.
Of Ota Benga, for example, a Mbuti pygmy from Congo who travelled to the US with the reverend dr. Samuel Phillips Verner to be exhibited at the 1904 Saint Louis Fair.
Phillips Verner Bradford, historian and grandson of the reverend-explorer, wrote the book ‘Ota Benga, the pygmee in the zoo. One man’s degradation in Turn-of-the-Century Amerika,’ in which he took a dive into the archives to retrieve Ota Benga’s path. The story is amazing. lees meer…
In de loop van de jaren kwamen steeds meer verhalen op me af.
Vooral het straffe verhaal van Ota Benga, een Mbuti pygmee uit Congo die met de dominee dr. Samuel Phillips Verner naar de US gereisd was om er tentoongesteld te worden in de Saint Louis Fair van 1904.
Phillips Verner Bradford, historicus en kleinzoon van de dominee-ontdekkingsreiziger, schreef het boek ‘Ota Benga, the pygmee in the zoo. One man’s degradation in Turn-of-the-Century Amerika,’ waarin hij in de archieven dook om het wedervaren van Ota Benga te achterhalen. Het verhaal is verbazingwekkend. lees meer…
Saartjie Baartman was een San (Hottentot). Ze werd vertoond in Londense en Parijse freakshows, van 1810 tot 1815. Vijf jaar na aankomst stierf ze. De Parijse gerenommeerde antropoloog, directeur van het Musée de l’Homme Georges Cuvier was er als de kippen bij om haar lichaam op te eisen. Hij wist wel haar hersens, geslachtsdelen en poep op sterk water te zetten, maar nam niet de moeite om de doodsoorzaak te achterhalen. Zo kreeg hij uiteindelijk haar geslachtsdelen in bezit, die ze hem bij leven geweigerd had te tonen. lees meer…
Saartjie Baartman was a Southafrican San or Hottentot. She was displayed at London and Paris freakshows, from 1810 to 1815. Five years after her arrival, she died. The famous anthropologist, director of the Musée de l’Homme Georges Cuvier was very quick to claim her corpse. He took great care putting her brains, genitals and buttocks in jars with formalin, but he did not care to find out what caused her death. This way, he finally got a hold on her genitals, which she refused to show during her lifetime. lees meer…
Tijdens verschillende Wereldtentoonstellingen (1885-1897) werden Congolezen in België tentoongesteld. Er werd voor hen een ‘typisch Congolees’ dorpje neergezet, waarbinnen hen gevraagd werd om zich bezig te houden met ‘wat ze normaal deden’. Meestal kwam het er dan op neer dat de vrouwen wel iets om handen hadden: kindjes verzorgen, maniok stampen,.. en de mannen helemaal niets; in een aantal gevallen begonnen ze gewoon mee voor de kindjes te zorgen. lees meer…
During several World Fairs (1885-1897), Congolese were exhibited in Belgium. A ‘typical village’ was erected for them, in which they were asked to ‘do what they normally did’. Mostly, the women would have something at hand: care for the children, pound cassava,.. and the men not much; in some cases they just started helping the women. lees meer…
De vele verhalen over tentoongestelde mensen steken mekaar naar de kroon qua wreedheid; éen van de grofste is het verhaal van de Inuit Minik Wallace.
Hij reisde als zevenjarige met zijn familie naar New York, om er te worden bestudeerd in het natuurhistorisch museum. Niet lang na aankomst stierven enkele Inuit aan TBC, waaronder Minik’s vader. lees meer…
The stories about exhibited human beings compete in cruelty; one of the rudest is the story of the young Inuit Minik Wallace.
Seven years old, he travelled with his family to New York, to be studied in the American Museum of Natural History. Not long after they arrived, some of the Inuit died of tuberculosis. Among them was Minik’s father. lees meer…